Na wystawie „Pasaże prowansalskie” eksponowanych jest kilkanaście, przeważnie wielkoformatowych obrazów. To powstałe po wyjazdach na południe Francji w latach: 1997, 1999 i 2017, pejzaże i sceny rodzajowe z motywem przewodnim rowerzysty bądź plażowiczek, utrwalone olejem lub akrylem na płótnie. Malarskie zapisy są wypadkową wieloletniej fascynacji autora bujnością krajobrazu śródziemnomorskiego oraz specyficzną dla Południa, relacją gry światła i koloru. Podczas ostatnich trzech dekad Woszczyński wielokrotnie podróżował do Marsylii, Nicei i okolic. Miejsc chętnie odwiedzanych zarówno przez francuskich artystów XIX i XX w., jak i polskich kapistów czy twórców Ecole de Paris. Zapamiętane widoki żwirowych plaż, małych wysepek, gór z wulkanicznymi skałami, spalonej słońcem przyrody, czy wciśniętych w zatoczki małych portów stają się swoistym rezerwuarem wspomnień i ważną inspiracją cykli jego prac zarówno z lat 90. jak i tych, obecnych.

 

Jednym razem są to sceny rodzajowe stanowiące swoisty patchworkowy zlepek wrażeniowo zapisanych motywów, kiedy indziej pojedyncze, ukazane w szerokim kadrze sytuacje, postacie czy pejzaże. Raz malowane laserunkowo z widocznym kolorem podobrazia jako elementem dopowiadającym kompozycję, kiedy indziej wielowarstwowo, impastem. Te niezwykle energetyczne i witalne płótna pełne są kontrastowych zestawień barwnych. Ich tkankę porządkuje i zespala powtarzalność form i motywów, ich multiplikacje. W sposób niezwykle sugestywny, często dowcipny, artysta zderza ze sobą przemieszczających się rowerzystów, pointylistycznie oddaną przestrzeń wody bądź nieba i grubą kreską naszkicowane palmy, most, elementy architektury, słońce, czy oddające się różnym czynnościom plażowiczki. Te lekko i pospiesznie notowane miraże zapamiętanych wrażeń przypominają o przyjemnej chwilowości, ale i nieuchronnej przemijalności naszej egzystencji. Zaś pędzący rowerzysta, swoiste alter ego autora, o życiu jako podróży.

 

W obrazach (podobnie do szkiców, rysunków, grafik, które są przeważnie ich punktem wyjścia) Woszczyński posługuje się charakterystycznym ekspresyjnym językiem. Swobodnie zestawia ze sobą rozedrgane linie różnej grubości z nasyconymi kolorem plamami barwnymi, rozkoszując się ich mięsistością i fakturą. Prace często urozmaica kolażowymi interwencjami np. ze starych pocztówek, które dopełniają opowieści, mają także znaczenie w budowaniu rytmu obrazu. Kompozycje są spłaszczone, pozbawione perspektywy zbieżnej, stosunki przestrzenne rozegrane kulisowo lub streficznie. Artysta tworzy niedopowiedziany świat pełen poezji, specyficznego humoru i dystansu, ale też tajemnicy wyrazu.

 

Mariusz Woszczyński jest kontynuatorem dobrych praktyk malarskich, zarówno tych, nieodległych jako wychowanek prof. T. Pągowskiej, prof. J. Sienickiego i prof. R. Ziemskiego, jak i tych, związanych z postimpresjonizmem, fowizmem, Ecole de Paris, czy ekspresjonizmem abstrakcyjnym (Matisse, Bonnard, Klee, de Stael). W pracach uwidacznia się także jego fascynacja polską tradycją artystyczną i jej twórcami: Wyczółkowskim, Stanisławskim, Pankiewiczem, Nachtem-Samborskim, Potworowskim czy Brzozowskim. W płótnach, poza energią i witalnością, dostrzegamy niezwykłe bogactwo środków wyrazu i znaczeń, wynikające z intuicji artystycznej i zamysłu nad sztuką.

 

Magdalena Durda